Ελληνες μοναχοί Σαολίν με κινέζικα ονόματα, ρόμπες, χάντρες και ξυρισμένα κεφάλια

Φορώντας ως δάσκαλος τα παραδοσιακά ρούχα των Σαολίν αναρωτιέμαι συχνά - πυκνά, πόσο καλά παίζω το ρόλο μου σαν δάσκαλος που αντιπροσωπεύει μια κουλτούρα και έναν τόσο σεβαστό πολιτισμό που λέγεται Σαολίν...

Σίγουρα το να "μπαίνει στο μεδούλι" του ρόλου που έχει αναλάβει κανείς σε αυτή τη ζωή θα έλεγα ότι είναι ένα ενδιαφέρον θέμα για κουβέντα. Αλήθεια, πόσο υπεύθυνοι και σοβαροί είμαστε όταν αναλαμβάνουμε έναν κοινωνικό ρόλο;

Το όνομα μας, η εμφάνισή μας, το κούρεμά μας, ανήκουν όλα σε αυτό που λέμε "προσωπικότητα".

Η προσωπικότητα είναι μια σύμβαση, ένα προφίλ που έχουμε συμφωνήσει να χρησιμοποιούμε για τη συγκεκριμένη κοινωνία που ζούμε ανάλογα με την ιδιότητα, τα γούστα και το ρόλο μας σε αυτήν που μας χρησιμεύει να επικοινωνούμε με τους συνανθρώπους μας.

Η ιδιότητά μας στην κοινωνία πολλές φορές καθορίζει και την εμφάνιση μας. Ο αστυνομικός πρέπει να φοράει τη στολή του για να καταλαβαίνει κάποιος άλλος εύκολα την ιδιότητα του, ο γιατρός πρέπει να φοράει λευκά για να είναι καθαρός κ.ο.κ. όπως επίσης δεν θα πάμε με μαγιό σε ένα γάμο, ούτε στην θάλασσα με γραβάτα και κουστούμι...

Επιπλέον η εμφάνιση και ειδικά η ενδυμασία έχει μια ιδιαίτερη σημασία όχι μόνο σημειολογικά στην κοινωνία αλλά και στην ιδιαίτερη ψυχολογία ενός ατόμου...

Παράδειγμα κάποιοι που χορεύουν παραδοσιακούς χορούς, είναι διαφορετικό (φαίνονται και νιώθουν) να έχουν τις στολές τους από το να χορεύουν χωρίς αυτές.

Βέβαια γιατί να μην ισχύει το ίδιο για κάποιον που θα ερχόταν από μια άλλη κουλτούρα (τιμή μας θα ήταν) πχ ένας Κινέζος, να μάθει έναν παραδοσιακό ελληνικό χορό, όπου θα έπρεπε να φορέσει φουστανέλα (θα ήταν άκομψο να χόρευε με την κινέζικη ρόμπα) και χάριν ευκολίας να τόν λέμε Γιώργο για να μην τον φωνάζουμε πχ 李连杰 (Liliánjié).  

Θυμάμαι την τελευταία φορά που πήγα στην Κίνα με τους συν-αδελφούς μου (πραγματικό γεγονός) και χρειάστηκε κάποιος από μας να μεταβεί σε νοσοκομείο... Στην είσοδο του νοσοκομείου, μας ζήτησαν όνομα ταυτότητα κλπ. Ευτυχώς που δεν έπρεπε να γράψουν "Χρήστος Παναγόπουλος" και είχαμε ταυτότητα με κινέζικο όνομα (μας έχει δοθεί από τον ίδιο το ναό Σαολίν ως μέλη της κοινότητας τους).

Το να ντύνομαι λοιπόν σα μοναχός Σαολίν, να ξυρίζω το κεφάλι μου και να έχω ένα κινέζικο όνομα είναι αναγκαία "σύμβαση" για να υπάρχω σε αυτό τον κόσμο (εδώ και στην Κίνα) αν θέλω να τιμώ το όνομα "Σαολίν" και να μπορώ να συναναστρέφομαι μαζί με τους επίσημους αντιπροσώπους του.

Άσχετα με τη δουλειά, την υπηρεσία ή το έργο που επιτελεί κάποιος, οφείλει να μπαίνει στο "πετσί" της ιδιότητάς του, να είναι άψογος στον ρόλο που "διαδραματίζει" σε αυτήν την κοινωνία... 

Όμως "τα ράσα δεν κάνουν τον παπά", λέει ο λαός και πράγματι η λαϊκή σοφία δεν πέφτει έξω... 

Φυσικά δεν φτάνει να "παίζουμε" τον ρόλο μας καλά μόνο στην εμφάνιση. Άλλωστε βάσει των αρχών της ανατολικής φιλοσοφίας:" η προσωπικότητα και η εμφάνιση είναι ένας απλός ρόλος καταδικασμένος στην παροδικότητα του χρόνου"...

Το θέμα είναι να αποδεικνύει τι πρεσβεύει κάποιος και έμπρακτα, γιατί αυτό που μένει πέρα από την εξωτερική εμφάνιση είναι οι ψυχικές μας αξίες. 

Όπως ο φαινομενικά άψογος γιατρός στην εμφάνιση και στους τρόπους, παίρνει το φακελάκι και καταντά αθλιότερος από τον κλεφτάκο της γειτονίας, έτσι και ο δάσκαλος που λέει ψέμματα, εκμεταλλεύεται τους μαθητές τους με οποιοδήποτε τρόπο (χρηματικά ή ηθικά) είναι διπλά καταδικαστέος.

Και για να έρθουμε στα δικά μας, θα μιλήσω για το πολύπαθο όνομα που λέγεται "Σαολίν"... Αναρωτιέμαι... οποιοσδήποτε φέρει το όνομα "Σαολίν" στην ταμπέλα του δεν θα έπρεπε να έχει πάει τουλάχιστον μια φορά στο ναό Σαολίν στην Κίνα, όχι να ζητήσει την άδεια, απλά να τον επισκεφτεί να αναζητήσει τον υπεύθυνο εκεί πέρα και να του πει ένα ελάχιστο ευχαριστώ για το ψωμί που τρώει χάρις σε αυτόν;

Πραγματικά είναι τραγικό να δηλώνουν κάποιοι Σαολίν και να μην έχουν πάει να δούνε πως είναι απέξω αυτός ο ναός...

Αλλά ας πάμε και πιο βαθιά και να μιλήσουμε για Έλληνες που έχουν πάει οι οποίοι δηλώνουν "μοναχοί Σαολίν" και να εκμεταλλεύονται όχι μόνο την αγνή αφιέρωση του μαθητή αλλά και τους καταχρούνται εξωφρενικά χρήματα (!).  Αυτό είναι μια διπλή προδοσία του καθήκοντός τους για αυτό που πρεσβεύουν.

Οφείλω να ομολογήσω μετά λύπης από γεγονότα που είμαι μάρτυρας ότι τέτοια φαινόμενα υφίστανται και έχω την ελάχιστη υποχρέωση να τα καταγγείλω προειδοποιώντας τους μαθητές τουλάχιστον αυτούς που ενδιαφέρονται για το Σαολίν, ότι μοναχοί Σαολίν στην Ελλάδα ΔΕΝ υπάρχουν. Μην είστε αφελείς!

Αν υπάρχει κάποιος και τον ξέρετε παρακαλώ να τον ενημερώσετε για να με διαψεύσει.

Οι πραγματικοί μοναχοί Σαολίν και του Τσαν (Zen) είναι ανύπαντροι, χορτοφάγοι που ζουν στα κελιά τους στα μοναστήρια στην Κίνα!

Μην είστε ευκολόπιστοι, ρωτήστε, ψάξτε, διαβάστε πέντε πράγματα για αυτό που θα αφιερώσετε χρόνο και ενέργεια από την πολύτιμη ζωή σας. Το όραμα που αξίζει να ζει ή να πεθαίνει κανείς πρέπει να μπαίνει με καθαρό νου χωρίς αυταπάτες και διαστρεβλώσεις. 

Δύσκολο; Ναι. Αναγκαίο; Απολύτως!

Πολλούς έχει συναρπάσει η "ζωή του μοναχού" - του ανθρώπου που έχει αφιερωθεί με "θρησκευτική ευλάβεια" σε αυτό που κάνει - τους έχει αλλάξει την ζωή ενδεχομένως και σίγουρα είναι ένας παράγοντας που φέρνει τον κόσμο κοντά στο Σαολίν, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι "μοναχός Σαολίν". Αν θέλει να γίνει, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον δεν πρέπει να είναι εδώ και να ζει μια κανονική εγκόσμια ζωή...

Εμείς που δεν ζούμε σε ένα μοναστήρι και ασκούμε την τέχνη του ναού Σαολίν μπορούμε να είμαστε μονάχα "κοσμικοί απόστολοι" αυτής της τέχνης και τίποτα παραπάνω. "Μοναχοί" ας είμαστε εσωτερικά και να δουλεύουμε τον εαυτό μας, ...όχι τους άλλους.

Δεν δικαιολογούμαστε να ξέρουμε ότι πλανάται το ψέμα γύρω μας αλλά να μην κάνουμε τίποτα και να περνάει ο καιρός, γιατί έτσι συνηγορούμε και γινόμαστε ένα με αυτό. 

Ας είμαστε απλά σε εγρήγορση και ειλικρινείς με τον εαυτό μας, γλιτώνουμε πραγματικά πολύ χρόνο από τη ζωή μας...